Eğer 'gerçek ben' diye bir şey varsa ona ulaştığımı (veya en azından giderek yaklaştığımı) hissediyorum, özellikle son bir ay boyunca. Sağlıklı olduğunu düşünmediğim kişilik bölünmemin zihin parçalarının arasına inşa ettiği duvarlar, sınırladıklarını sızdırmaya başlıyormuş gibi. Arleon, Gord10, Ahmet, Aslancık, Ahmet Kamil Keleş ve Kayıp Kişi yavaş yavaş birbirine karıştıkça ortaya modere bir kişilik çıkıyor: Pride Rock'a tırmanan hırslı ve gururlu bir aslan. Hayatın karanlık yönlerinin farkında, en azından kendisini ve çevresini aydınlatma çabasında (Kayıp Kişi sadece karanlığı yaşarken Aslancık'ın gözlerini kamaştırırdı günışığı). Yalnızlığı, gururunun zedelenmesine tercih edecek kadar kibirli.Sevilebilir bir insana dönüştüğümden emin olduğumu söyleyemem, ama artık kendimle ilgili sevmediğim tek şey geçmişimdeki kişiliğim. Kendimi seviyorum ve sanırım önem arz eden tek şey bu.
4 comments:
İşte en başından beridir aradığın buydu. İyileştiğini görmek güzel.
Sevindim =)
Aynı yollardan ve aynı zorlukta geçtiğimi söyleyemeyeceğim, ama kendi içimde dengeyi bulduğum zaman, bundan sonra ağlamayıp huzurlu olarak yola devam edebileceğimi anlamıştım ^^
"Yalnızlığı, gururunun zedelenmesine tercih edecek kadar kibirli."
Bu bazen bende de oluyor, her zaman oluyor mu bilmiyorum veya kibir diye adlandırabilir miyiz bu durumu emin değilim. Gururu bu kadar önemsememizin sebebi iyi bir şey olduğu bize öğretildiği için mi acaba?
Yazının geri kalan kısmı içinse söyleyebileceğim şey bu durumun güzel olduğu. Kendimizi belli bir oranda sevmezsek işler epey çığırından çıkabiliyor :/
Gururlu olmanın pratik faydalarını gördüm (gurursuzluğun zararları yoluyla, çoğu zaman), gururlu bir insan olarak yetiştirilmem de gururu gözümde değerli kılmaya yardımcı oldu.
Ama öyle hissediyorum ki benim kişiliğimi oluşturanlar sadece tecrübelerim ve bana öğretilenler değildi. Sanki ben, olmam gereken kişinin özelliklerine sahip olarak doğmuşum da bu özelliklerimi tekrar hatırlamaya başlamışım gibi hissediyorum, mantıksızca.
Post a Comment